Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    65

Met kleine hapjes, grinnekerig, diep naar ’t bord gebogen om zich ’n houding te geven, at-ie van de reepjes die-die in de koffiekom doopte.

Zij, even neer-breedend bij ons aan ’t tafeltje, ’n kom in de rauwe werkhanden met de bleek-bultige vingertoppen, zuchtte van ’t lekkere zitje: „Ja ’k mot tegen ’m te keer gaan, meneer, want ’k sta voor ’n bèrg waschgoed van ’t hotel èn van de burgemeester èn van u en van tién andere. As ’k legge ga, zoo bezweet en nat as ’n vadoek, dan hei-’k geen lust meer om de krummels van z’n boterhamme — Jessis, Dirrek as je nie söpt motte we ’t bezure! —, om de krummels van z’n boterhamme uit ’t bed te hale en dan woelt-ie as ’n gek en schiet ’k ’r me twee uur heelemaal bij in. .

Van ’t helder kamertje keken we naar de robuste vrouw, die in de zomermaanden als ’n beest werkte om van de wasch der badgasten ’n winterbestaantje te sparen, ’s Winters verdiende hij niks, zij niks. Ze blies met ’r sterken mond in de koffie, slobberde diep-halend. ’r Haar beplakte de slapen, ’r wimpers waren nat, ’t zweet van ’r jukken riggelde lang ’r vleezigen nek.

„Is-die lang ziek?” —, vroegen we.

Ja, ’n hééle poos. De twee laatste jare was-ie van z’n stoel na z’n bed en van z’n bed na z’n stoel ge-

5