Kleine verschrikkingen

64    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

gehaald heit.” Ze zei ’t rond-weg als ’n loftuiting en ’t dee je hinderlijk aan.

„Zoo, zoo,” zei de man en z’n hand met ’t reepje brood zakte naar ’t bord: „nou dat staat je mooi...” „Gekleed en al,” sprak de waschvrouw: „ja, je hoeft ’r geen gezichten om te trekken — d’r zijne d’r ’n heele boel die ’t je nie nadoen, die bang zijn d’r spullen te bederven.” „Nou! Nou!” —-, suste ’k: „hou je mond maar. De historie is beroerd genoeg”.

„Dat is ze — dat is ze,” redeneerde de man in ’t bed: „maar je heit ’r alle pleizier van. Beter dood ’r uit as dood ’r in. Ik heb is na ’n meissie gedoke, wel drie, vier maal zonder vat te krijge — je stikte haast in de modder — maar niemedal hoor — noöit boven gekomme — leit ’r nog. Ja, dat ken je met de strooming hebbe as-die averechts is”.

„Eet nou maar door,” spoorde ’k aan: „je koffie wordt koud”.

„Nee, nee ’k zei nog wel wachte,” zei-die in dezelfde verlegenheid van grooten man die hulpeloos boterhammen met suiker krijgt.

„Dirrek, je zei nou ete,” begon de vrouw snauwerig: „toon nou geen kop. Anders bezuur je ’t venacht en strakkies hei-’k geen tijd om je te verbedde.”