Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    63

leege kamer met z’n bloemenbehang — de twee stoelen — het lijkje in ’t laken — het manelichtraam — de poes, zwart en wit, met ’n zwarten rug, witte snuit, witte snorharen, groene oogen ....

„Wij zijn ’t!” —, riepen we, toen de buurvrouw angstig over de schutting keek.

„Wel jessis, me hart staat ’r van stil!’ —, zei ze nog na-happend: „’k docht dat ze op was gestaan .... ”

„Nee, ze slaapt”.

„Kom u d’r effen in? 'k Hei versche koffie”.

Nou dat wilden we wel. Over de schutting lokte ’t hel-verlicht kamertje met z’n glansmeubeltjes en pullen-geblink. Zij wipte de klink, sloeg met ’r handen ’t zweet van ’r gezicht.

„As u maar nie rondkijkt — ’k bin an de wasch in de keuken — dat is me man’.

In de bedstee zat-ie, verlegen-van-lach, ’n reepje besuikerde boterham in de hand, ’n nog jonge vent, kamer-bleek en met rooiige baardstoppels.

„Hoe ken je noü nog mensche binnenlate,’ gromde-die goedig.

„Dat is de heer die ’t kind van Plas uit ’t water