Kleine verschrikkingen

60    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

zei ’k wel is over ’t schuttinkie kijke. As ’k slaap leg ’k nog wakker voor me man, die geen rust in z’n bed heit. Ja, dat zou je nie geloove — ’k hei in geen maande geslape. Zóo leg-ie, zóo mot hij d’r uit. En as je ’m nie hellept loopt-ie in zeven sloote gelijk — dan valt-ie over ’n plooi van ’t kleed, over ’n stoof en dan vloekt-ie me uit op de koop toe. Ga nou maar — ik zal ’t zaakie wel reddere. ” Weer glibberde ’r rauw-rossig, doorkookt handvel langs den neus, en 'r oogen bleven in klappende knippring, terwijl ze ons aan de deur nawonk.

Het was ’n druilige, wolkentroebele avond. Een paar maal had ’n regenbui ons in de warme kamer gejaagd, waar vliegen en muggen de lamp omzwermden. Op het tafelzeil tobde een uiltje, schichtig de gebrande vleugelen klepprend en als je ’m in meelij had doodgedrukt, smakte ’n oogenblik later ’n vlinder neer, de koloogjens onbeweeglijk, de vlerkjes in siddrende stuiping. Dan bleekte de maan weer, schuchtere glansjes door wolke-rand spinnend. Buiten, op ’t balkon, bij ’t langzamer gekluk in ’n goot en den eenzamer tik van na-vallende spetten, zag je de mane-vervloeiing op ’t glimmend-vochtige zink en de grauw-looden kaatsing,