Kleine verschrikkingen

52    DE    EEESTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

zinneloos naar de hooizoldertrap, ’r handen beknepen ’t water in de kom. Moeilijk opstuttend, dee ze moeite ’r gedachten terug te vinden. Met ’r eene natte hand streek ze ’t zwart-slierend haar van ’r voorhoofd, keek me wezenloos-lacherig aan.

„Ja, ja,” mumde ze, dwaas van lippentrek, als bij plezierige herinnering: „ja, ja — as ’k me nou nie verbeeldde — datte — datte — Nee, neem de kan maar weg — want-è — want-è...” Meer wist ze niet. De bruine werkvingers, eeltig, gespannen van knokel-geleding wreven over ’t laken — de heet-bloedige oogen besuften de wolpluisjes der deken.

Toen zei m’n vrouw, die ’t kind met ’n fopspeen suste en moeilijk van huil-bedwang ’n wagglende troos-ting zocht: „ ... Je mot maar denke dat je nog vièr kindere heb, dat je voor vier kindere”...

Hemel, wat klonken die wóórden en wóórden, trouw en goedig bedoeld, als gepraat in de verte. Als je w&trachtig troosten wil, vind je geen klank, tast je naar ’n hand, zie je mekaar door vochtige oogen — als je ’r buiten staat, probeer je ’t met nutteloos gehakkel.

Zwakjes zat vrouw Plas te glimlachen.

„We zullen je man telegrapheeren,” praatte ik, ’r