Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    58

natte hand nemend: „we hebben gedaan wat we konden”. ..

„Ja, ja,” zei ze hysterisch-lodderig: „enne watte — enne hoe is ’t nou?”

„Laat 'r met rust,” wenkte ’k: „ze begrijpt toch geen woord”...

Bot plonste vrouw Plas in ’t kussen, ’r oogen sloten zich, ’r handen ontslapten.

„Gelukkig — ze gaat slapen,” zei m’n vrouw: „’k heb geen moed ’t ’r te zeggen...”

Met steunden we beiden in schrik achteruit.

De vrouw in ’t bed, plots bezeten door ’n herinnering aan ’t onbewogen water, schrilde overeind. Woest sloeg ze de haren van ’r gezicht, heftig duwde ze de vuisten in ’r oogen. Dierlijk gillend, kermend in gruwlijke foltering, krijschte ze ’r angsten ...

„O, o, o — as ze ’t maar uit ’t water gehaald hèbbe! — As ze ’t maar hèbbe, maar hèbbe, maar hèbbe! — Die heer sting d’r bij — die heer is d’r bij gespronge! ’k Heb toch maar één meissie, één meissie!” ’r Gurglend gekrijsch leek de ruitjes te betrillen. Wij zaten spraakloos. Na ’r zinlijk geglimlach, ’r onwezenlijk handen-getast, hamerde dat snijdend gebrul in je hersens, voelde je je eigen bleekheid. Uit de rommel-keuken