Kleine verschrikkingen

50    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

foeteren, dat ’n huwelijk zonder toestemming van ’n wakker geneesheer, ’n ontheiliging, ’n schande, ’n geméene daad is. Waarom wel stadhuis en kerk — waarom niét de meest ménschelijke maatregel? Ja, ’t is minderwaardig dat ’n auteur buiten de grensjes van kunst z’n bedilligen mond tot ’n preek zet — maar waarlijk ook wij hebben eenige verantwoording tegenover onwetenden, onnadenkenden èn komende generaties — waarlijk, de lieve schetsenpen baggert in ongebondenheden en betoogende uitwassen, waar ze ’r stuitend, ónbemind realisme ver-theetafelt....

De française was heengegaan, ’r Viel niks voor ’r te doen. Ze liet ’r prikkelend parfum in den stal. Met z’n tweeën trachtten we te helpen, met z’n tweeën keken we rond. De handen der vrouw in ’n kom water bekoelend, had je ’t triestig gezicht van de woning waar de menschen leefden. In de vage verwachting, dat ze ’t heerehuis, de kostelijke gave die ze tot hun dood gràtis mochten bewonen, eens zouden meubileeren, om aan badgasten te verhuren, waren ze in den stal blijven huizen. Rein Plas had den boel zoo handig mogelijk vertimmerd. Het koetshuis had-ie door ’n schot in tweeën gedeeld. Vóór sliepen