Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    49

betaalde om in de stad ’n plaats als knecht te zoeken — trokken ze uit m’n buurt — hij, blij, vergenoegd, jeugd-krachtig, omdat je, zooals-ie opgewekt zei, nooit je kop had te laten hangen, as je wijf ’n jong wachtte, ’k Heb ze niet meer teruggezien — ’t kind zal geboren zijn.

Down, belabberd na ’t lange zoeken en wachten in ’t water zag ’k zoo’n geval — gelijk medici ’t noemen — voor de twééde maal. Daar stond je met ’n krop in je keel, in de zorg der bedenkingen hóé je de moeder zou voorbereiden dat ’t meisje verdronken was — en daar lag ’n bijna onbeweeglijke zwaar tanden-knersende vrouw, op wie je geen vat had, waar je praten en je zwijgen en je kijken domp tegen botste.

’n Schrijver moet zich met z’n gedachten en z’n geredeneer zooveel mogelijk buiten schot houden, als hij episodes verhaalt. Het is leelijk en waarlijk onaes-thetisch je levende personen te verdrinken in een subjectieve saus. Vandaag geef ’k geen verhaal, geen ding-van-letteren, leef ’k in ouwe herinneringen — vandaag zou ’k ’r op z’n domst en platst, op los kunnen wauwelen — vandaag zou ’k ’t met liefde en plompe ongemanierdheid ieder in z’n ooren willen

4