Kleine verschrikkingen

46    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

bedorven portefeuille, de door ’t zeewater verpapte papieren, de uitgeloopen inktletters — doorvingerde de slijm-weeke portemonnaie met ’n muntbiljet zoo doordrenkt als vloeipapier en schrikte heftig-öp toen een der duiven dicht langs m’n voeten over ’t zeil trippelde.

„Ruk uit!”, schreeuwde ’k ruw, bijna metinschrik-huivering opstaande haren, ’t Diertje wiebelde rustig naar m’n druipende bottines. Toen mal-kwaadaardig sloeg ’k ’t weg met den handdoek, dat ’t wildvlad-derend vloog. Zoo onzinnig doe je bij buien.

Aan ’t heerehuis naast den stal schelde ik aan. Ramen en deur zagen er verwaarloosd, door de zon geblakerd uit. In ’t voortuintje groeide onkruid in de paden. Een poes, lui en lekker, lei op ’n kozijn, waarvan de regendamp rookte. Niemand dee open. Omloopend langs de verweerde rastering, vond ’k de achterdeur van den stal. In ’t hok er achter speelden een jongetje en een meisje met schelpen. Stemmenrumoer wees den weg. Den langen, smallen stal doorstappend, kwam ’k in ’n donkere ruimte, waar ’n bed op keisteenen stond, waar de vrouwen met vrouw Plas bezig waren. Ze lei in ’t bed, het zwart haar slordig verwoeld op ’t kussen, de vuisten gebald, de oogen wild-starend geopend.