Kleine verschrikkingen

VIERDE EPISODE.

In de slaapkamer van ’t boven-villaatje trok ’k vlug andre kleeren aan. Het was ’n karwei om ’t natte, plakkende zoodje kwijt te raken. Stug den handdoek schuierend tot de verkleumde huid rood werd, bleef je soezelig tobben, behield je de visie van ’t verdronken meisje. In de voorkamer wachtte de koffietafel. De koffie borrelde, schokte in den pot — heele klitten vliegen gulzigden van vetvlekjes op ’t tafelkleed, bezogen den suikerpot. Nou ’t onweertje naar ’t land was gedreven, stoof de zon weer door de tullen gordijnen, geleek de kamer zoo knus-huislijk alsof ’r niets was gebeurd. Al door tobbend, kregelig wikkend en wegend, me-zelf pijnlijke verwijten doend over de stomheid van de vergissing, ’t laks kijken, ’t aarzelen bij ’t lijk van den zeeman, kleedde ’k me aan, bekeek m’n