Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    47

„Is ’t kind bijgekomen?*, vroeg mijn vrouw, die ’n zuigeling van ’n maand of acht suste.

„Nee,” zei ’k bot.

„Mon Dieu, mon Dieu, la pauvre femme!” —, huilde een fransche dame, die in ’t dorp logeerde en mee had geholpen om vrouw Plas naar huis te brengen, ’t    Was

geen makkelijk    werk geweest. Zóó    als    ze me    in ’t

water zag, om    naar ’r dochtertje    te    zoeken,    was

vrouw Plas in mekaar gezakt. De schok van ’t blanke, gladde water, zonder iets van ’t kind en ’t getast van den vreemden man naar de klompjes, hadden ’r ’n toeval bezorgd. Half gesteund, half gesleept, was ze naar den stal gebracht. Al ’n paar maal was ze bijgekomen, had ’t kind geroepen en bij de herinnering aan ’t enkel glad-blanke water was ze opnieuw in epileptisch gebaren bewusteloost.

„Qu’est ce que le médecin a dit?”, vroeg nog eens de fransche dame in de snufjes van 'r geparfumeerd zakdoekje.

„Rien! Rien!”, zei ’k ongeduldig.

Wat had je    an slap nagebazel    bij    dat ellendig

bed? O, wèl ellendig! Dubbel ellendig! Eens, véél vroeger, in ’n kleine plaats, had ’k ook ’n jonge vrouw, die aan epileptische toevallen leed, geholpen.