Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    43

zette. Alle dingen die me bijgebleven waren paste ’k toe. We kietelden ’t keeltje met ’n veer — we tilden Agnietje nog eens en nog eens met de voeten omhoog. We wisselden mekaar af .... ’r kwam geen verandering in de pupillen — de oogleden zakten — de mond bleef stroef.

Om half twee kwam de dokter, ’n bevende stokoude man, die drank-lacherig zonder te lachen, ons opzij duwde.

„Hoe lang ben je bezig geweest, meneer?”

Dat wist ’k niet. M’n horloge lei op de pier bij den emmer met visch.

„Ruim zeven kwartier,” zei Baams.

„Zoo,” knikkelde de dokter en met zwaar-trillende vingers, die ’t koude lichaampje betrommelden, onder-zocht-ie.

„Ze is dood,” zei-ie kalm; „niks an te doen” .. .

„Hoe ziet u dat zoo gauw?”, zei ’k obstinaat, „laat ons nog eens probeeren.”

Hij, glimlacherig, bevend, trillend alsof-ie ’n aanval van delirium had gehad, schudde ’t paarse ouwe hoofd met de krullige witte haren.

„D4ar kan je ’t an zien,” sprak-ie goedig-vergenoegd, den ontspanden anus toonend: „ze is dood. — Van wie is ze?