Kleine verschrikkingen

40    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

wekken. Ik had de leiding, omdat er niemand was die ’t wist. En ik wist ’t maar half. Een van de badgasten fietste naar ’n dokter. Die woonde ’n uur ver. Zoolang kon je niet wachten. De kok ging in ’t hotel brandewijn halen, Albert rende naar huis om veeren en borstels. Terwijl hadden we ’t moog-lijke gedaan ’t ingeslikte water te doen wegloopen. Op de knieën liggend bij ’t naakte lijkje deeën we al de povere dingen die ’n dokter gewoon is. Met onze levende vingers trokken we ’t omgekruld tongetje uit den mond, zwachtelden het over de onderlip. De witte schoudertjes, leien op ’n verpropte jas — de armpjes bewogen op en neer, op en neer. Door de open deur der badkoets bruinde het licht op ’t gezichtje. De magere polsjes kilden in mijn handen, de oogen, wijd-open, geheel rustig, staarden me aan, telkens als ’k diep-ademend boog.

Op ’t oogenblik dat ’k dit schrijf, herzienend in d’ouwe herinnering de koets met 'r matten ruitjes, de bank, ’t doorloopen spiegeltje, ’t mager kindje, beweeg-loos op den houten vloer, wordt m’n eigen dochtertje naar bed gelegd. Boven m’n hoofd, op ’t zeil van de slaapkamer, klotsen ’r klein-onzekere voetjes. M’n