Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    39

Naast mekaar, van ’t land naar de zee tot we ’t water aan de kin hadden en weer van de zee naar ’t land, evenwijdig met de pier, wandelden we voort. Het had zeker tien minuten geduurd. De lucht betrok sterker. De dag die zoo klaar en luchtig begonnen was, vaalde in seheemring. ’n Bui die voorbij-gromde — de meeuwen violet van bestuiving in ’t zwakjes doorfilterd wolkengedrijf, bleven in zoeking boven de hoofden. Moedloozer en nu ook rillerig, stapte ’k tusschen de mannen, twijfelend of we ’r zouen ophalen.

Toen, in eens, kalm-weg, zei de kok: ,’k Hei-d’r”____

Snel grepen z’n handen in ’t water en tegen ’t doordrenkt wit van z’n buis, lei-ie Agnietje.

Als ’n kleine lijkstoet trokken we uit ’t water. De zon nog even doorstralend, bescheen den vlug-stappenden kok, ’t druipnatte haar van ’t meisje, de open grijze oogen, die naar den hemel staarden alsof ze nog léefden. De menschen aan ’t strand weken terug, trokken de kinderen weg. Wij haastig van doen, hopend ’t kind bij te maken, rolden ’n badkoets ’t water in, om buiten ’t gedrang te staan. Ruw rukten de onervaren mannenhanden de kleertjes van ’t lijf en op den bodem der koets, in ’t schemerduister, poogden we ’t leven op te