Kleine verschrikkingen

38    DE    EEESTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

simpel en makkelijk ’n kindje in ’n beperkte ruimte, waar je loöpen kon, waar elke voetstap ’r mogelijk raakte, waar je niet mistasten kon, te zoeken en hoe sarde dat gladde, egale watervlak met z’n satansch wolkengewar, z’n limpiede zilvergevloei, z’n kuiltjes en rillingen van zonnegoud.

„Ze zei na zee zijn afgedreve,* zei de kok. Hij begon ’t op te geven. Rillerig trokken z’n kaken, z’n lippen zagen blauw. Zóó van ’t fornuis was-ie weggeloopen.

„We motte ’r hebbe,” zei Baams stug.

Nog eens, nu in gelid, zóo dat de voeten geen ruimte lieten, schoven we op, ik in het midden. Al moest ’t uren duren — we zouen ’r vinden. Terwijl ging ’t gepraat.

„Toch niks meer an te doen,” geeuwde de kok: „’k voel me gewoon misselijk van de kou....

„Kou! ’t Water is zomersch lekker,” spotte de aardappelboer: „dan krijg-ie meteen schoone poote”.

„’k Sting goddoome voor de gloeiende oven — die belabberde schooier om z’n zussie en broertje alleen te laten — en die stomme kwaje aap van ’n Gijs om eerst na z’n moeder te loope! — je ken kindere nog niet d&t vertrouwe”...

„Zeg dat wel,” zei Baams.