Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    35

betoogde hij, toch met z’n logge beenen rondscharrelend of-ie nergens tegen stiet. En de pruim in z’n mond be-sappend, praatte-die wrokkig: „Verdraaid — ’k wed ’r wat onder dat de    apen van jongens je    gladweg    ver

neukt hebbe”.. .

„Nee — nee,” zei ’k: „’k heb iets zien drijven”. .. Van de pier plompte de kok van ’t hotel te water. Z’n broek had-ie uitgetrokken. Met 'n witte koksjas an, ’t witte mutsje op z’n hoofd, stuwde-die nijdige kringen voor zich    uit. Dicht bij ons,    buiten    adem,

vroeg-ie:

„Voel je nog niks?”

„Leit ’r dan werachtig een in?” —, riep de aardappelboer.

„’t Meissie van Plas!” —, hijgde de kok: „ze was met d’r broertje Gijs an ’t spelen — die verrekte Kris zou op ’r passen — as ’k ’m snap krijgt-ie op z’n falie! — Zoek dan toch beter in Jezus naam!”

Baams opgepord liep tot an z’n heupen in ’t water — ik, driftig tastend, vroeg met kleine gehaaste vraagjes: „Wie zeit dat ’t    ’t meissie van Plas is?’

„Gijs heit ’r d’r    in zien vallen!’

„Wie is Gijs?”

„D’r broertje van vier. En dat stomme kreng — in