Kleine verschrikkingen

34    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

la&tst had gezien, stapte ’k af, plassend en woelenden grijpend. Met de malle kinderklompjes in de hand, de zware kleeren om ’t lijf gezogen, elk oogen-blik hopend ’t rood te zien opduiken, liep ’k rond en snel weer terug. Baams, de aardappelboer, die met z’n hondenkar op ’t weggetje ree, klotste aan over het veld.

„Wat zoek-ie meneer?” —, schreeuwde-die.

„’n Kind!” —, riep ’k, in den nerveus-rappen toon van iemand die ’n zenuw-nieuwtje vertelt.

„’n Kind!” —, zei-die óók in ’t water stappend: „welk kind?”

„Weet ’k niet!” —, sprak ’k gehaast.

„Hei-je ’r d’r in zien vallen?”

„Nee! Alleen de klompjes heb ’k gevonden.”

„Wat geef-ie je dan ’n moeite om niks!” —, zei-ie knorrig, omdat-ie in den eersten aandrang met schoenen en al in ’t water gestapt was; „èllek oogenblik drijve d’r klompies as ze pootje baje”...

„Klets nou maar niet!” —, snauwde ’k: „en zoek mee!” Gek — twee minuten vroeger wist ’k niet — nu door ’n gil en ’n angstige sensatie, drong ’k ’t ’n ander als zekerheid op.

„’t Is te ondiep — d’r ken geen kip verzuipe”,