Kleine verschrikkingen

30    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

flitsing door m’n hoofd, ’t Was één van de in den storm verdronken visschers. ’t Was z’n boezeroen of z’n jekker, ’t Waren z’n klompen. De saamgeschoolde kindren op ’t strand, de spelende jongens en meisjes, moesten dat paars-grauw doodsgelaat niet zien. Dat was schrikkelijk — ’k wist ’t van vroeger, hoe ’t je in al z’n gruwlijkheid bijbleef.

»Gaan jullie maar weg!” —, schreeuwde 'k: „en haal den veldwachter!”

’t Was ^!t eerste ’t beste dat me inviel. Als ’t lijk aanspoelde kon ’t niet blijven liggen.

Toen riep een uit de kijkende bende:

„Meneer, ’t is ’n meissie!”

„Nee, jongen — dat kan niet!” —, schreeuwde’k. Het kon niet. De klompen staken uit ’t water op den afstand van mansbeenen — ’t hoofd slierde omlaag. „Ga den veldwachter halen, Albert!”

Maar nog vóór ze liepen, gebeurde iets dat me dee staren in schrik. De afstand tusschen het rood en de klompen werd grooter. De klompen dreven af.

Op dat oogenblik had ’k de wanhoop niet te dénken. Tot ’t rood heelemaal in de diepte verdween en de zuch-ting van ’t water een paar kinderklompjes naar de zij van de pier dreef.