Kleine verschrikkingen

28    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

avond-editie gaf ’n kleinen schok. Een van de vis-schersvaartuigen, op de huisreis van ’t feest, was verongelukt. Nog een ander werd vermist. Zeker, in iéder geval, waren drie opvarenden verdronken. En ’n logger dichtbij was vergaan. Uit de lange kolommen der krant puilden de berichtjes uit. Het optrekken der vloot in den donkeren onstuimigen nacht, het glijden en kwijnen der lichtjes, zagen we nog eens. En mekaar in de oogen kijkend met de vergeeflijke sentimentaliteit van twee menschen in ’n verlichte kamer aan de zee, vroegen we het rebusje welk van de lichtjes met kneppering van berstend glas in de groote vaart was gedaald ....

Het was de derde dag na Rein Plas’ vertrek naar z’n zieken heer, dat we van ’n roeitocht op de zee terugkeerden. Dikwijls als ’r ’n botter dicht op de kust kwam, als de schuit bijna stil lag op de dracht van de netten, namen we ’n giek om ’n zoodje versche visch te koopen. De visscherlui op ’t zomersch water, waren blij als ’n badgast langszij kwam. Dat gaf ’n extraatje. De visch, zóó gegrepen door ’t net, wanhopig spartlend om den kop los te wringen uit de snoering der touwen, kreeg je in je emmer en langzaam terugroeiend, telkens weer schrikkend door ’t springen en