Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    27

En je verwenschte ’t raven-gekras van de goot, ’t geklepper van ’n deur, ’t getik van ’n lek ergens in ’t huis. De plezierige rust dan den volgenden morgen, ’t Zonnétje gulde al vroeg tegen ’t gordijn. De zwaluwen tsilpten en schreeuwden. De duiven trippelden op ’t plat. Door de ruiten zag je de zee zoo lief-glanzend als ’n meer. Jongens op ’t strand liepen wrakhout en afval te zoeken. Op ’t grasveld klonk ’t getier en geraas van al-spelende kinderen. Zoetjes luierend stond je op en begon ’t groote balkon te bezemen. Na elke stortbui bleef ’t water er op, omdat ’t ding was verzakt. Op je bloote voeten dee je ’t werk, de plassen naar de afvoerbuis zwiepend, tot de rest in de zon begon te dampen. De duiven liepen je na, je kuiten bekijkend, den bezem ontwijkend. Dat was al de hinder dien je van den storm had — ’n half uur later ontbijten en ’n voetbad. De kranten brachten ’t nieuws, ’t gemakkelijk nieuws, ’t nieuws dat je overslaat als je ’t te akelig vindt, ’t nieuws netjes gerangeerd in binnen-en buitenland, in stad en allerlei. De storm had aardig huisgehouden — schuttings omgewaaid — telegraafpalen geknapt — schepen van de boeien geslagen — een huis in aanbouw verwoest — en meer van die dingen, die een krant leesbaar maken voor het lezend publiek. De