Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    23

weer stapten we op ’t terras, kijkend naar het gebulk der wolken om de steigrende maan en ’t ongewone op zee. Er was iets zéér ongewoons. Morgen zou de koningin op de reede van een der havens de visschers-vloot gaan zien. Honderd, tweehonderd vaartuigjes zouden liggen in rijen, netjes gepavoisseerd, met de bemanning in nationaal kostuum. In alle visschers-plaatsen hadden ze zich dagen en dagen druk gemaakt. Elke schuit kreeg ’n streek — de zeilen werden voorzien, de netten geolied. Het zou voor de visschers ’n praehtfeest worden. Met elke schuit gingen vrouwen en meisjes, vrinden en pretmakers mee. Nu in ’t donker van den avond, begonnen ze op te trekken. Tegen halfeen ’s nachts was ’t bij de kust een gouden gewie-gel van lichten en seinen. Wa&r je keek, in ’t vormloos, dreigend zwart, ’t zwart van wolken en water, zag je ’t kruipend, dobbrend gevonk. De maan, die-in ’t begin van den avond ’n woelige zilverbaan naar ’t klotsen en grommen gedreven had, was heengestuwd in ’t wolken-getuimel. ’t Dorp sliep. Nergens ’t gedroom van 'n venster. Geen ander geluid dan ’t geraas bij ’t strand en ’t windgejoel om het huis. In de volste nachteenzaamheid stond je ’t wonder te aanschouwen, ’t duister te ontleden, de gouden lichtjes te bedroomen.