Kleine verschrikkingen

22    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

„Hoe komt zoo’n fatsoenlijke, niét leelijke man an zulke havelooze kinderen?* —, vroeg m’n vrouw: „je zou ’t meisje wel ’ns flink willen wasschen. D’r hèele halsje is zwart. Wat ’n rare moeders heb je toch”...

„Al wasch je d’r nog zoo,” zei ik geeuwend: „’t is ’n flets, onoogelijk kind — en de jongen ziet ’r uit als ’n misdadiger”...

Rein sloeg den hoek om bij de villa’s.

„Die zie je misschien nóóit weer,” praatten we nog: „over vier weken keer je naar Amsterdam terug en ’t volgend jaar zit je honderd tegen één ergens anders buiten.”

Dachten we een van beiden, dat we ’m vièr dagen later zouen ontmoeten — dat we ’m gebroken zouen zien snikken achter ’n lijkje? Dacht ’k an ’n vage schuld — an ’n onprettig gevoel dat bij zou blijven — jaren lang?

Den volgenden avond was ’t ruw weer. De roeibootjes bij de houten pier waren op ’t strand getrokken. De golven knauwden, sloegen driest tegen de palen. Laat zaten we op het groote balkon. Als ’t te koud werd door ’t blazen en rukken van den oostenwind schuilden we een poos in de kamer. Maar telkens