Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    21

„Geef meneer en mevrouw ’n handje — toe, hoor je niet?” —, zei-ie, Agnietje opduwend, ’t Meisje dee ’n paar stapjes, stak ’r knuistje vooruit. Even lei ’t kleverig, goor pootje in mijn hand, even voelde ’k ’t bijna griezlige van vingertjes die ’n strooperigen mond doorpëuterd hadden en gewroet in ’t neusje. Met een gedwongen lach knikte je ’t kind toe en met verdedigend gebaar schuurde je haastig je hand langs ’t gras, wrijvend en duwend om ’t kleefsel kwijt te raken. Zeer sterk herinner ik me dat oogenblik en met opzet wring ik het uit de schaduw dier dagen — hoe vies je dat handje vond — hoe je gemakt-vrindelijk dee — hoe je napraatte over vaders en moeders die ’n kind niks leerden en je ’n handje opdrongen dat nog zoo pas onsmakelijk bezig geweest was.

Toen zei Rein nog:

„Neem je pet af, Kris" — en ’t verleefd manjongetje wriemelde z’n slordige pet van ’t geel, hooi-achtig haar, dat kluiten en greppels had, omdat Rein, die alles kon, zélf z’n kinderen knipte en dezen keer halfwege was weggeroepen.

Nog eens knikkend en glimlachend liep de brave kerel over ’t veld. Agnietje holde op ’r klompjes vooruit, ’n kous afgezakt, ’t stroohoedje bunglend op den rug.