Kleine verschrikkingen

20    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

maanden anhield, allicht ’n honderd gulden, ongerekend de fooien, sparen. Den volgenden zomer had-ie ’t heere-huis gemeubeld. Daar dee-die ’n eed op. En of ’k, zoolang hij vort was, Kris wou gebruiken voor boodschappen, voor emmers water en wat ’r zoo meer voorkwam.

„Hij is zoo zuiver as goud, meneer, en zoo handig as ik, al zou je ’t ’m niet anzien. ”

Nee, anzien dee je ’t ’m niet. ’t Stuitend jongske met z’n geloer en oogen-gevlucht beviel ons heele-maal niet. Maar er was op ’t dorp geen waterleiding. Voor elk emmertje moest je, als de regenton benee leeg was, iemand naar ’t dorp sturen, naar de groote pomp, en voor den afvoer van ’t vuil had je net zoo hard hulp noodig. ’s Zomers, buiten, behelp je je graag. Yoor zon en lucht doe je moeite. Kris zou ’t werk van z’n vader overnemen, met den kruiwagen vóór de deur komen. Dan snee ’t mes an twéé kanten, redeneerde Plas — met ’t hotel had-ie ook afgesproken. De jongen stond ons te begluupen terwijl we met z’n vader onderhandelden. En onwillekeurig dacht je dat ’t ’n leelijk ras was, ’n ras van achterlijke, verwaarloosde kinderen, ’n ras dat weinig van den vader had.

Rein gaf ons ’n stevige hand, hoopte ons weer te zien ’t volgend jaar, wenschte ’t beste.