Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    19

rooie stoppels ver-wratte, knikte die vergenoegd: „ja, ’k mag d’r wèze, wat? En as ’k ginder kom, schiet ’k me ouwe liverei-jas an en knap as je me dan her-kenne zou!"

„Heeft de familie je zoo inééns noodig?" —vroegen we.

„Ja-ja, meneer. Gistere-avond is d’r ’n tellegram ge-komme. Net wat ’k vóór veertien dage gevoeld heb. D’r kan ommers niemand meneer zóó helpe as ik. ’k Heb wat met ’m deurgestaan! As ’k je daarvan vertelle most, had ’k nachtwerk. Boven z’n bed had ’k ’n toestel gemaakt — ’n toestel as niemand me nadoet. Daar kon-die zich an optrekke as-die geen fut had, daar kon-die ’n boek an hange om te leze, daar kon-die an trekke om te belle, ’k Heb ’t thuis nog. Mevrouw wou ’t niet meeneme. Al dat geknoei most ze in d’r nieuwe huis in Arnhem nie hebbe. En nou? Nou motte ze om Plas tellegrafeere en ’t eerste wat ’k doe, is weer zoo’n eigenste toestel make. Daar heit hij en daar hebbe wij ons gemak van.”

Rein zag er prettig-opgewekt uit. De geborstelde bakkebaardjes boven ’t hooge boord, ’t fleurig dasje, ’t blauw-lakensch pak, de gepoetste schoenen, gaven ’m iets van ’n Engelschman. Van de tien gulden in de week met den vollen kost, zou-die as ’t ’n paar