Kleine verschrikkingen

TWEEDE EPISODE.

Vóór ie naar Arnhem ging, kwam Plas ons gedag zeggen. We zaten op de duinbrokkeling bij de zee. An de eene hand hield-ie Agnietje, an de andere z’n oudsten zoon Kris, ’n jongen met ’n waarlijk stuitend gezicht. Nog geen twaalf jaar oud, had-ie iets verleefds en beenjukkigs dat ’m wel twintig dee lijken. De schuwe, onrustige, altijd wèg-sluipende oogen in ’t tanig sproe-tenvel keken je aan als je niét keek, dwaalden in spierloozen lach als je ’n woord met ’m sprak. Agnietje liep kleverigs te bekauwen, inventariseerde ’r neus, terwijl Rein met ons praatte.

„Om vier uur ga ’k ’r met de stoomtram van deur,” zei hij en onze bewonderende oogen om z’n netjes geschuierd fantasiepak en z’n zeldzaam geschoren kin begrijpend, ’n kin die meestal in ’t ruig gepiek van