Kleine verschrikkingen

16    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

ouwe jaargangen op strookjes papier, ’t geel-stoplig gelaat met den grooten neus en de livreibediende-bakkebaarden over de tafel gebogen. Ja, dat heere-huis dat-ie nou tot z’n dóód toe bezat, was z’n trots en ’k most belooven ’t te komen zien, of ’k ’t niet ’t volgend jaar zou willen hebben. Dan zou hij wel zorgen voor de inboedel. En hoe makkelijk leek ’t niet, as iemand die ’m vertrouwde de halve huur vooruit betaalde. Hij wist hoe ’t hoorde, wat ’r noodig was voor de bedden en voor de tafel — en hij was ’r bij te krijgen voor de bediening.

Ongeveer op die hoogte van ’t gesprek, werd er geklopt, schuchterde een smerig meisje van ’n jaar of vijf binnen.

„Vader — moeder zeit dat de haan niet in ’t hok ken, omdat-ie z’n poot heit gebroke...”

„Gedorie!” —, vloekte Plas verschrikt: „dan ga ’k mee — om te spalke as ’k mag.”

„Ga gerust,” zei ’k.

Hij, de lijmige hand op ’t hoofd van ’t meisje leggend, zei trots: „Da’s nou me dochter, meneer. Knappe meid, hè?”

Ik knikte, ’t leelijk meisje met ’t plukkerig haar, de bleeke wangetjes en ’t loopend neusje allesbehalve