Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    15

lust was. Was ’t heerehuis gemeubeleerd, dan bleef-ie in ’t koetshuis wonen, waar-die nou zat en dan trók-ie ’n jaargeld tot an z’n dood. Meneer was met tranen in z’n oogen afgereisd. Die zond ’m nog regulier de groeten. As-ie niet zoo stom was geweest, om op laten leeftijd, toen-ie bij de vijf-en-veertig was, te trouwen met de kamenier van de dames, was-ie nou nog in betrekking. Ze hadden eerst an mevrouw en meneer permissie gevraagd en niemand had ’r wat tegen — want niemand dacht nog an kinders, omdat z’n tegenwoordige vrouw ook al op leeftijd was toen ze ja zee — maar ’t was toch ’n stommigheid geweest. As nou is morgen of overmorgen ’n tellegram van de femilie kwam, dat-ie over most kommen, as meneer te lastig wier — dat hadde ze ’m daalijk gezeid — dat was conditie — dat hadde ze nog voor ’n week geschreve, toe    meneer bedlegerig wier    en om ’m

zanikte, ja zanikte, — zóó was meneer an ’m gehecht! — as d&t gebeurde,    nou dan most-ie    z’n    vrouw en de

kinders alleen    late    en daar had-ie    ’n    zwaar hoofd

in, want z’n vrouw zoo fiks as ze was, had wel is ’n toeval as ze    zich    kwaad maakte    of    as de boel

tegenliep.

Al pratend en redeneerend plakte-die de bladen der