Kleine verschrikkingen

14    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

kon zoo met meneer omspringen as hij. Daar leien z’n eigen vrouw en z’n dochters ’t glad tegen af. Maar mevrouw had ’t uitgemaakt. In ’t koetshuis telkens gebler en geschreeuw van vijf kinderen — hij had ’r vijf — vier jongens en ’n meissie — dat ging niet. En gezonde kinderen ken je de mond niet stoppen. Om de dag was ’t krakeel tusschen mevrouw en zijn vrouw. Dan was ’t gras plat getrejen, dan had de oudste jongen, ’n ondeugende rakker — waar is waar! — met krijt op de luiken geschreven, dan weer liep ’t meissie in den voortuin, waar ze niet kommen mochten. Nou, toen had meneer d’r ’n kwaal bijgekregen en was de familie na Arnhem verhuisd. Zoolang-die ’n mond had om te praten, zou-die ze roemen. Want toen ze vort gingen, had meneer den notaris laten kommen en zwart op wit verzekerd dat zoolang hij, Rein Plas, in leven bleef, hij ’t huis mocht bewonen, ’t hééle huis, van onder tot boven, zonder ’n cènt huur te betalen. Dat was wat. Dat was ’n cadeau zoo mooi as-die zich niet had kenne prakkizeere. Over ’n paar zomers, as-die met God’s hulp wat bijverdiensten had zooas nóu, zou-die ’t huis zachies an meubeleere en an rijkdom uit de stad verhure. Dat kon. De moestuin leverde ’n aardige duit en de kippen leien dat ’t ’n