Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    13

en ’t opmaken van ’n schotel — gedorie — met permissie dat was z’n eenige vloek as-ie in extase of lamlendigheid raakte — ’t opmaken van ’n schotel met eindjes pieterselie en ’n struikie, nou daar kon-ie les in geven an je beste kok. En nooit ’n duim in ’n bord. Alles met handschoenen an en met de servet. Hazen en patrijzen voorsnijjen — ha! — de geledingen vond-ie in ’t donker. En as-ie ’n stuk filet onder ’t mes had, dee-die wonderen — dan zag je geen snee as-ie gesnejen in de saus stond, ja stond. Jammer dat meneer in Monte-Carlo of zoo z’n heele boeltje verspeelde en zich voor z’n kop schoot. Alles kwam in veiling, ’t huis, de équipages, de paarden, ’t tafelzilver. Ja. Ja, Maar ’t duurde geen maand of-ie was in ’n andere dienst bij den rijkdom. Nou wel niet bij ’n jonkheer, maar bij ’n advocaat die zoo rijk was, dat-ie zelf z’n centen niet wist. Dat was z’n laatste dienst geweest. Vijf en dertig jaar had-ie ’t ’r uitgehouen en nou nóg zou-ie bij de familie zijn, as mevrouw geen mot had gekregen met z’n vrouw, ’t Kwam altijd met de vrouwen an. Nog den laatsten zomer was de familie hier geweest, in ’t heerehuis, had-ie tafel-gediend en meneer in z’n rolstoel rondgerejen — meneer had ’n verlamming over-gehouen uit z’n beroerte van voor vier jaar. Niemand