Kleine verschrikkingen

12    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

Wat je te knutselen had, dee Plas, alsof-ie ’t z’n heele leven niet anders gezien had. En zoo op ’n keer, ’s avonds na achten, terwijl-ie met lijm en stijfsel knoeiend, ouwe jaargangen van ’n veelgelezen tijdschrift inbond, vertelde-die ’n levenshistorie, die geen historie was: Als jongen van achttien was-ie bij den rijkdom in dienst getrejen, altijd bij den rijkdom. D’r was haast geen betere palfrenier as hij in z’n tijd. Hij mocht gezien worden as-die in de vaart van de bok sprong en as ’n kaars zoo recht stilstond om mevrouw of meneer uit te laten. Van de stal was-ie hoogerop geklommen* Eerst huisknecht voor de deur — toen zoetjesan tafel-dienen. Geen sterveling, geen levende ziel had ’t ’m geleerd — enkel van ’t af kijken — van ’t altijd door loeren wat anderen deeën — wist-ie ’t. As jonkheer Van Dril, bij wie die toen was, menschen van de hoogste komaf most ontvangen, dan zee-die enkel maar: „Rein — ik vertrouw op jóu.” — Enne dat kon-ie. D’r liep niemendal in ’t honderd. De boel klopte as ’n bus. Yischwijn bij de visch en ’n glas bourgogne ’r tusschen-door en champagne bij ’t dessert. De jonkheer had niet één keer met z’n oogen ’n standje te schoppen, niks te kommandeeren, niks, niks te zeggen. Binnen ’t jaar wist hij an de keukenmeid ’n kreefte-majonaise te verbeteren