Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    11

was tegen schemer smerig. Haast geen glas was ongebruikt gebleven. En de boel te laten ankommen op Maandag, dat kon niet. De mosterd van de broodjes-met-vleesch vrat in ’t staal. „As ze thuis geen mosterd vrète”, kwebbelde Plas, de tabakspruim in z’n tande-loozen mond rond-soppend: „haalt ’t zondagsschorum hier z’n schaai in. Hééle potte lepele ze leeg en in plaas dat ze ze schoon likke, as ze gedaan hebbe, late ze de klieke d’r an. Je slijpt je van Zondagavond tot Maandagavond ’n beroerte. As ik hotelier was, gaf ’k ze geen mosterd öf geen mes” .. . Kwaadaardig wrikte-die ’n mes over de plank met zand en als je ’m zoo zag, benauwd en zweetend, bij bakken vol messen, vorken en lepels, en je jezelf in de warmte te lui voelde om ’n nuttelooze beweging te maken, kreeg je zóó’n meelij, dat je ’m graag zou geholpen hebben — als ’t chez nous de gewoonte was mekaar bij te staan in andre aangelegenheden dan vrindlijke liefdadigheid-naar-vermogen en acute menschenmin.

Met Rein Plas was ’k bevrind geraakt, zooals ’k met de kinderen vriend was. Dikwijls dee-die boodschappen voor me en in z’n vrijen tijd, om ’r wat bij te verdienen, timmerde-die boekenplanken en handigheidjes voor de keuken. Hij was ’n verbazend handige kerel.