Kleine verschrikkingen

10    DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.

’n stoof naast z’n voeten te breien. Altijd zag je ze saam — de zieke, onnoozele zoon van ’n jaar of zeventien — de grommende, zwijgende moeder, die ’m bewaakte, de dorpsrakkers verjoeg en de honden, die blaften en kwaadaardig te keer gingen als ze ’t bleeke hoofd in het doek-windsel op ’t erf speurden.

»Hij is vandaag — met de zondag — heulemaal nie buite gewees", grommelde de boerin, als je genavond zei en vroeg hoe de zieke ’t maakte: „je kèn ’m nie buite in ’t zonnetje zette nie met ’t volk uit de stad. Wat doene ze hier? Late ze ’t durp met rust late!* ...

Terwijl breide ze grimmig, rap van knokel-beweeg over ’t rulle sajet. Jaren lang dee ze ’t tegen den avond, als de boer z’n eten gehad had en de vaten gespoeld waren. Voortstappend naar de groote loods van ’t hotel, waar koetsen gestald werden en waar je vriend Plas wist — voelde je de wrokkige gebrokenheid der vrouw achter je, de vrouw die ’n leven als ’n hond had, altijd in herrie met ’r man, altijd in stugge zorg voor den imbecielen zoon.

In de loods, bij de hooiruiven, ’t stoplig gezicht door de petroleumlamp bevlamd, stond Plas de messen te schuren, de vorken en lepels te poetsen. Dat moest met den Zondagavond, want alles van ’t hotel