Kleine verschrikkingen

118    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

stapten ze op met de twee kransjes van gele bloemen, kransjes zoo groot als ’n hand — die van Trien ’t stevigst gewrongen.

Het veld staken ze over, schuinweg, en achter de huisjes om liepen ze ’t paadje naar het kerkhof, dat in z’n rastering van groen lei te schuilen.

Nóg klonken de klompjes dof in ’t mulle zand, maar bij ’t hek waar geplaveid was, beklopten ze luchtig de steenen, klep, klep, klep — vier paar kinderklompjes op de net-gele tegels.

Dan over ’t grint van de paden, minder geraasmakend, gingen ze naar de plek waar ’t grafje gedolven moest zijn. Jan hield Annetje bij ’t gezond handje, Chris en Trien liepen voórop, zwijgend, schuw. Want al die palen en kruisen daar wier je bang van.

„Hè!”, schrikte Trien, ’r Schoot ’n kat weg, die in ’t zonnetje had gelegen.

„Daar is ’t,” wees Chris.

In ’t gras was ’n plek omwoeld, diepte ’n vet-zwarte kuil. De dwarshouten leien er over.

„Gossie,” zei Trien, angstig kijkend: „mot ze daar in?”

„Ja,” lei Christien uit, „en an die touwe late ze d’r zakke”.

,Dat ken nóóit,” stree Jan, blij dat-ie ’t endje had