Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING*    117

, Zwijgend keken de kindren toe. Over het veld liep ’n schaduwstreep. Een wolkje schemerde over de zon, glee als ’n rookwalm voorbij.

„As ïk in ’t water val,” begon Jan weer, hoestend — ’r was ’m wat in z’n keel geschoten: „dan ga ’k zwemme...”

„Mot je eerst kènne,”    zei Trien.

„Dat doe je vanzelf,” verzekerde    hij:    „je    slaat    je

arme maar uit en je beene en dan blijf-ie drijve” ...

„En je kleere die nat worre,” redeneerde Christien: „as ’t water in je rokke zuigt, zak-ie vanzelf” ...

„Dan motte jullie maar bróéke drage,” zei Jan: „wat dóén jullie met zooveel kleere!...

„Ik zou geen broek wille drage,” zei Trien: „’n meissie met ’n broek, hèhèhè! ” ...

„En ik zou geen rokke an wille hebbe,” spotte Jan: „wat heb-ie an ’n rok, zoo’n flapding om je beene?”...

„Zoo — zóó,” redeneerde Christien weer: „da’s wilt warrem. As je ’n broek draagt — dan heb-ie zülleke lange spillebeene — net    as jij!”

En valsch lachen van    Christien en    Trien    klonk    over

het veld.

Jan rookte, antwoordde niet. De sigaar was ’m te zwaar — je wer ’r draaierig van. Maar gelukkig