Kleine verschrikkingen

116    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

kwijt te raken: „ik zou wel is wille zien dat ze mijn d’r in houe as ’k ’r uit wil.”

Stevig plette-ie z’n lippen nou-ie wist dat-ie ’t veilig doen kon. ’t Endje hield-ie tussehen z’n vingerspitsen.

„As je dóód ben,” zei Trien: „as je dóód ben, dan bén je dood en as je dood ben dan licht je de deksel nie op” ...

„Dat zou ’k eerst motte zién,” beweerde Jan, zaehjes zuigend en weer vinnig blazend.

„As ze d’r arm in de hoogte hiewen, * begon Christien te verhalen: „en ze lieten ’m weer los dan dee die plóf en d’r beene ook. De meneer uit de villa het ’r an d’r tong getrokke en ze riep nie-eens au. Nee hoor — as je dood ben beweeg-ie niemeer — geen sikkepit.”

„Leit ze in ’n kissie?”, vroeg Annetje voor zich uit starend, niet begrijpend wat ’r gebeurd was.

„Ja,” zei Christien, druk de stengels hechtend: „en dan late ze ’t kissie in ’n gat zakke net as toen vrouw Vis wier begrave, en dan is ’t afgeloope”...

„Mijn krans is klaar,” riep Trien opspringend, ’t groen van ’r boezelaar slaand.

„Wacht effen — ik zoo daalijk,” zei Christien: „nog net die eene” ...