Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    115

heele vracht nieuwe blommen geklemd achter ’t vleesch-stompje.

„Schei d’r maar uit," kommandeerde Trien: „we hebbe d’r zit”....

„Zei ’k dan meehellepe ?”, vroeg Annetje, neerhurkend.

„Nee,” zei Christien bits en glimlachend-wijs naar ^ft misvormd armpje knikkend: „je kèn ommers nie”____

Jan rookte, hevig de lucht doorhappend, Chris en Trien vlochten bloemen.

Om ’t rood en blauw der jurkjes en ’t wit der schoone schorten wijdde felgroen van zonnelichtheid ’t fleurig veld tot waar de dijk het water afsloot. Er was daar 'n rivier.

Ver in de blauw-zoele lucht stond ’n leeuwrik, lang gorgelend fluitend en van ’n verdwaalden kikker hoorde je mee ’t zeurend gekwek.

„Nou,” zei Jan plots en z’n stem tetterde luid over de stilte van ’t veld: „ik zou wel is wille wete of ze d’r nie meer uitkomt" ....

„Uit watte?” vroeg Christien, ’n stengel splijtend.

„Nou, uit de kist"...

„Hoe wou ze d’r uitkomme, stömmert, as-die dichtgespijkerd is” ...

„Zoo,” hield hij aan, even hijgend om ’n rookpufje