Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    109

„Ja, ja — dat mot ook," praatte hij en zelf den bak met het witte brood nemend, gaf-ie Kris dien met ’t krentenbrood, om naar de voorkamer, waar ontvangen zou worden, te dragen. Kris liep vooruit, greep ineens in de lucht, liet de schaal vallen. De vijftien gesmeerde krentenbroodjes tolden door ’t zand.

„Wel gedorie nog toe!” —, vloekte Plas, bleek om den neus. Driftig zette-die ’t wittebrood op tafel en op den jongen toe-schietend gaf-ie ’m ’n paar kwaadaardige oorvegen.

„Lamme vlegel!” —, raasde-die: „sta ’k me daar ’n ongeluk te smeren en ken jij ’t nie in je pooten houen! ”

„D’r zit boter an de rand!” —, schreeuw-griende de jongen de slagen ontwijkend.

„Stuk ongeluk! Lamme kwaje aap!” —, foeterde Plas, de broodjes oprapend en met de vlakke hand schoonschuierend.

Zes halve zogen met de boterzij in ’t zand, most-ie op zij leggen, van de andre wreef-ie ’t stof, zich terwijl verontschuldigend: „U mot ze dan maar nie ete, strak-kies, meneer — om nóu nog andere te halen is ’t te laat en ze zijn d’r niemeer — ’k heb de laaste van de bakker genome — wat nie weet dat nie deert. — Ga weg, kwaje aap! Maak dat je uit me oogenkomt!”