Kleine verschrikkingen

108    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

zal koffie zette. D’r zal niemand hongerig weggaan.”

Hij vertelde ’t in rustigen gewoonte-toon, netjes de gesmeerde halve broodjes tezaam voegend, gezellig knutselend-werkend alsof-ie in de keuken van z’n meneer bezig was.

In de struiken van ’t tuintje kwinkeleerden de vogels — over de schutting steeg de hijgende gurgling van den kanarie naastan.

Even stond Plas in droom, de nu troeble oogen in denking naar den blauw-glanzenden hemel gericht.

Dirkje, plukte de kruimels van ’t tafelblad zonder dat-ie ’t zag.

Toen stapte-die den tuin in, tusschen de bedjes sla en de rechtlijnige aardappelvakjes en bukkend bij de peterselie knipte-die wat takjes en sprietjes.

Weer bij de broodschotels terug, piekte-die ’t groen in de openinkjes, de schalen opmakend voor ’t eetfeest na de begrafenis.

„Zoo,” sprak-ie tot zichzelf: „dat mag al weer gezien worden. Da’s goeie. Ze zalle niet met honger weggaan en ze zalle nie zegge da’k ’t nie versta”...

,,’t Ziet ’r keurig uit,” zei ’k verveeld, me onprettig voelend bij zóóveel dociele zorgen, waaraan echt leed vreemd leek.