Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    107

„Ja, ja,” zei hij, hard van stemklank, alsof ’k over ’n ding dat ’m niet anging sprak en tegelijk gaf-ie Gijsje ’n tik op z’n vingers, omdat die ’n stuk sucade van ’n krentebroodje peuterde:

„Blijf d’r af met je poote! Heb ’k je dat geleerd? Ja, meneer ze kenne geen zoetigheid zien en ze krijge genoeg van wat ’r overblijft” ....

„Wie gaan ’r mee begraven?” —, vroeg ’k.

„As u de broodjes door drie deelt, dan ben u d’r,* zei hij: „’k heb voor iedereen op twee witte en op één krente-broodje gerekend.”

Met de punt van ’t mes, wees-ie de personen in de broodbakken aan: „da’s de dominee en da’s me neef — die strakkies komt met z’n vrouw en da’s u, en da’s Baams en da’s de kok van ’t hotel — ’k hei vroeger met ’m overhoop gelegen over de messen en de rommel uit de keuken — maar nou die zoo flink heit meegeholpen om me meissie uit ’t water te hale — eere wie eere toekomt! — nou möt-ie ’r bij weze. — Dan is dat de bovenmeester — en dat de presedent van de muziekvereeniging die graag mee wou — ’k heb altijd de instrumente onderhoue — en dan heb-ie zes dragers en wie d’r nog bij komt. ’t Is ’n berg broodjes — dertig witte — vijftien krente. De vrouw van me neef