106 BE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.
vroeg, bijna in den óüwen toon: „wil u d’r niet effen in kommen?”
„Mag ’k over de schutting?*
Hij knikte en ’n oogenblik later zat ’k mee aan de tafel.
Voor z’n zondagsche kleeren had-ie ’n doek gebonden, ingepunt over het boord. Z’n stoppelige, ongeschoren kin stak ’r grijs-rossig door. Z’n oogen, flets-grijs, onbewogen, sterk omwald, keken van het keulsche potje met margarine naar ’t broodje in z’n bruine vingers.
Staande bij de kindren, leek al het vroeger-gemoed-lijke in ’m gekomen. Toch dee iets wezenloos en weg’s in z’n doen je aarzlen.
„Ligt je vrouw nog in bed?"
„Ja," zei-ie, boter schrappend in ’n geopend krente-broodje.
„Is ze bij kennis?”
„Nee."
„Zou je geen dokter nemen?"
„Nee — ’t duurt altijd ’n dag of wat — nou zal ’t wel langer duren door de schrik."
Hij zweeg, ijverig boterend.
„’t Was ’n dardig kind," begon ’k onaangenaam te liegen, om de gaping in ’t gesprek aan te vullen.