Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    105

dartel-blinkend bij ’t water, spelend langs de strijkplank met ’r bruin-wroetige deken.

’k Stikte. Het was niet uit te houen. Je slikte dikke, gloeiende, luchtlooze lucht.

Zij, rood van den arbeid, ’r stevigen neus in ’t geperrel van zweet-propjes, ’r oogewimpers nat-glimmend, hoorde m’n puffen.

„Wil je zoolang in ’t tuintje wachten?”

,Da’s goed,” zei’k dadelijk, lekker-egoïst. En blazend opstappend, keek ’k over de schutting van ’t bleekveldje bij Plas binnen.

Achter op ’t plaatsje, in de schaduw der verandah, was-ie ijverig bezig broodjes in tweeën te snijden. „Morgen, Plas.”

„Morge, meneer.”

„Sjonges, wat ’n voorraad!’

„Da’s voor de volgers en de dragers,” zei-ie.

Bij ’m, an tafel, zaten Kris, Gijs en Dirkje te hun-kren.

Zóóveel brood hadden ze nog nooit gezien. Handig meppend spleet Plas de kadetjes en krentebroodjes. Dan met de punt van ’t breede broodmes begon-ie te boteren. Bang dat ’k onbescheiden was, wou ’k weer in ’t smoorheete kamertje gaan, toen-ie vriendelijk