Kleine verschrikkingen

104    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

Een kanarievogel voor het venster sloeg schelle roeleerende trillers en uit den tuit van ’n ketel toe-terde damp, in bolle melkbuilen ploffend.

Het was ’n kneuig wintersch zitje op dien snik-heeten zomerdag.

Zij, ’r jak geopend op den zwemmenden nek, de purperen armen bloot tot de oksels, dreef ’t ijzer over mijn boorden. Hij, in de bedstee snurkte zachjes.

„Suscht!”, maande zij:    „hij    is    venacht zoo    belabberd

geweest, da’k dacht dat-ie    d’r    in    bleef."

„Ik kom,” aarzelde ’k: „om m’n boorden, ’k Heb 'r niet één meer — en k moet gaan begraven”.

„Nog twee en ze binne d’r,” fluister-praatte ze: „u had ze wel gehad — maar driemaal heit-ie ’n duizeling gekrege — ’k hei nog geen bed geroke. ’k Kom ze daar daalijk brenge.”

Nee, ’k zou even wachten    tot ze klaar    was,    dan

spaarde ’k haar ’n loop.

Zij, telkens ’t ijzer tegen ’r oor houdend, voorzichtig plettend en keerend, keek af en toe bezorgd naar ’t warrig haar op ’t kussen. Ik zweeg — zij zweeg. De vogel zong met diep-gurglende roepen, zwaar fluitend uithalend tegen ’n kwartel in de struiken.

De zonne-sproeiing glee gul van dans om de kooi,