Kleine verschrikkingen

DE EERSTE KLEINE VERSCHRIKKING.    101

vragen of we de familie de eer wouen andoen de begrafenis mee te maken om half twaalf.

„Ja meneer — tot mórgen,” antwoordde Plas, even tegen z’n pet tikkend en ’t mollig-groen laantje doorstappend. Kort van ons af had-ie zich plots omgekeerd en ons nageroepen:

„Meneer!"

„Ja?” —, riepen we op ’n afstand.

Stug van loop over de zonnebaantjes in ’t schelp-zand, was-ie terug gekomen en stevig z’n hand toestekend, had-ie gezegd:

„Ik mot je nog danken.”

„Voor wat?”

„Voor al wat je voor me dochter gedaan heb.”

„We hebben niks gedaan.”

„Ja, ja — dat weet ’k wel beter — Gód zal je d’r voor loonen”. ..

Bij de laatste woorden trok ’r ’n zenuwwerking in z’n gezicht, hijgde ’t in z’n keel, alsof-ie zou snikken. Maar de nagels in z’n gebalde handen persend, hield-ie zich in. Tot huilen kwam ’t niet.

Den morgen van de begrafenis werd ’t anders.

Al om acht uur waren Ari en Albert bij ons om