Kleine verschrikkingen

102    DE    EERSTE    KLEINE    VERSCHRIKKING.

te kijken of de krans die in den kelder lag, netjes gedekt met nat vloeipapier om de levende bloemen goed te houden — of de krans mooi was gebleven. Den vorigen avond was-ie bezorgd.

Eerst zou de begrafenis vroeg zijn, maar omdat de dommee z’n kinderen an de mazelen leien en de dominee z’n vrouw niet goed in orde was, zou ’r ’n andere dominee komen en die kon pas met de stoomtram van elf in ’t dorp zijn.

Toen de jongens heen waren pasten we hooge hoeden, ’n Hoogen hoed heb je doorgaands niet bij de hand en de laatste, dien wij bezeten hadden, was inderdaad zeven jaar geleden op ’n feestlijke gelegenheid door ’n vet-lijvige dame be-zeten. Omdat ’n hollandsehe vrouw er bezwaren tegen heeft, dat ’r man met ’n strooien zomerhoedje voor schandaal achter ’n statie loopt, was ’k bij de kennissen rondgegaan.

De liberale hoofdonderwijzer had geen hooge. Althans wat-ie wou leenen had drie jaar lang in ’n vochtige kast gestaan. Binnen en buiten kleefden groene schimmelkluiten. Die van Bouten lag in Amsterdam. Daar wou-die wel om telegrapheeren. Maar ’n anderen hoed van ’m passend, zakten we weg in ’t benauwd-warm-riekend bolletje.