Kleine verschrikkingen

ACHTSTE EPISODE.

Den morgen van de begrafenis huilde Plas ’t eerst;

We hadden mekaar nog ééns ontmoet op ’t wegje naar ’t strand.

„Kunnen we je met ’t een of ander helpen, Plas?”

„Nee, meneer,” had-ie suf-ernstiggeantwoord: „’k ben al zoo wat door de drukte heen.”

„Heb je héüsch niks noodig?”

„Nee,” zei-ie, met de oogen heen-norschend, ons wéér het gevoel op-dringend dat we te veel waren.

„Tot morgen dan,” spraken we, ’n weinig vervreemd.

Morgen zou de begrafenis zijn. Kris, mallig toegetakeld, met ’n front van z’n vader èn ’n witte liverei-das van z’n vader èn ’n hoed die gewrongen zat op ’t overvierkant hoofd, was ons ’n uur gelejen komen