Schetsen, deel 9

»Jij — de eerste?

„Ik de eerste, ja. ’k Ben verdraaid suf. An zoo’n cel wèn je — wil je gelooven?”

„Dat zal wel” ...

„En as ’k me Nieuwsblad nog bad maggen lezen en ’n pruim kauwen — Maar, nee hoor. Ze vinden ’t zóo misdadig dat je in den avond ’n dronken boer overrijdt... dat... dat... Enfijn, afgeloopen. ’t Wordt me tijd, .. ’k Ben benieuwd of ’k de weg nog kan vinden” ....

„De rails leggen d’r nog,” lachte Dirk: „nou ajuus — over ’n week ben je ’t vergeten”.

Sjokkend liep-ie de loods in naar z’n machine.

Koos stopte ’n nieuwe pijp. Hij most an de tabak wénnen. Vroeger kon-ie ’r niet buiten, ’n Liefhebberij most je niet verwaarloozen. Dan, uitkijkend of de wissel goed lei, duwde hij de stang over, die den stoom afsloot en zachtjes-trillend, vlug als ’n ree, gleed de machien de bocht door.

Haast niks geen geraas zonder wagens. Voor je pleizier zou je zoo rijjen. Met de eene hand hield-ie de stang, met de andere het leer van de schel. Geen kip te zien. ’t Was nog te vroeg, ’n Stilte als in 97.

Maar in de rijtuig-remise zaten Big, de lampenpoetser en Dikkers de conducteur te kletsen. Big die al ’n spatje op had — van ’s morgens tot ’s avonds dronk-ie — schreeuwde de héele remise door, toen-ie Koos op z’n machien zag:

„ Zoo boef? Hoeveel zakkies hei-je geplakt?”...

Van de gevangenis had-ie verstand. Tweemaal hadden ze’m vrij logies bezorgd voor dronkenschap, eenmaal omdat-ie met ’n kruier gevochten had.

Dikkers, de conducteur, lachte, maar dan hartelijk, klom-ie op de machien en de pootjesgeverij werd druk.

„Heb-ie je bekomst an rats gevreten?”, vroeg Big, de ruiten van ’n wagen stoffend.