Schetsen, deel 9

gelaat, het gelaat van vel, roet en baardstoppels.

De ander zweeg.

„Ja... ja... Die ’t uitgevonden heit most geradbraakt worden.... ’k Laat net zoo lief me eene poot afhakken dan weer zoo drie maanden as ’n beest in ’n hok rond te loopen .... En waarvoor ? .... Omdat ’k niet gebeld heb — zéggen ze. Ik zei van wel, maar wat helpt ’t as je ’t zeit en anderen zeggen dat ze ’t niet gehoord hebben?... Mijn schuld was ’t niet, dat de boer overrejen werd. Wie zal d’r zoo stom zijn om niet te bellen as je iemand op de rails ziet, hé? Wat? .... Enfijn ik vandaag — morgen jij .... Wil je gelooven dat ’t moeite kost om te spreken, as je drie maanden geen bek heb opengedaan? En an tabak ben je net zoo ontwend as ’n jongen” ....

Grimmig klopte hij z’n pijp tegen de treeplank — dof keek-ie naar de vierkante stompen van z’n stoffige schoenen.

Z’n al-grijzend haar piekte van onder de leeren pet, pluizend langs de ooren, die wit schelpten tegen het roet der wangen. In z’n gewone doen was-ie zwart en vuil als Dirk, die over ’m stond — maar in de gevangenis knapte je op, wer je zoo blank as ’n juffrouw van de eerste klasse.

Dirk kauwde met sappig beweeg — hij had geen haast — eerst om acht uur ging de tweede tram. — Het boterhammenzakje bengelde in z’n hand.

„Alles thuis wel?”, vroeg-ie.

„Dat zit nog. Me vrouw leit in bed — met koorts. Die kon me niet eens kommen halen. Gister, Zondag, heb ’k bij d’r thuis gezeten. Vandaag is me eerste uitgaansdag. Half geld al die weken gehad — wat nog mooi van de directie is — en de anschrijving om daalijk in dienst te trejen lee klaar. Heb jij de tweede tram?”