Schetsen, deel 9

VERDERE SPROOKJES- VAN-DIEREN.    *5

vallen en kneep en kneep nog eens en glimlachte weer.

Bij den vijver in ’t hooge, malsche gras, lei ’t nette bakje, met deeg van koek en brood enaard-dappel, èn het snoepig mandje voor de vangst, èn het romannetje van den held en de heldin (die mekaar kregen), èn het toetje met chocola en fondant, èn de dure hengel met den ivoren knop, èn het spartelend baarsje. Door z’n oog was het haakje gedrongen met weerhaak en al. Nou lei ’t baarsje sidderend te springen, te buitelen tusschen het snoepig mandje en het romannetje. Als ’t opsprong, sprong ’t haakje mee, sprong ’t touwtje mee, bewoog de hengel met den ivoren knop. Eerst sprong en schudde en wrong het baarsje heftig en wild. Maar elke ruk dee de haak in ’t oog vlij mender snijden en *t water was ver af en ’n baarsje sleept geen hengel met ivoren knop weg. Toen stuipte en buitelde het baarsje minder heftig, minder wild. Toen hapte het moeilijk en benauwd van de lucht die geen lucht was. Toen kwakten de kieuwtjes heel zwakjes. Toen bewoog het in het geheel niet meer, keek het kralen oogje met het bloedwondje en den vinnigen haak allerkomiekst naar het snoepig mandje, het toetje pralines, het romannetje.

C.

Van de koopvrouw en de schol.

... Tachentig” ...

„Mijn!”, riep de koopvrouw.

Nou ze had op den afslag niet duur gemijnd, ’n mand vól 1 e v e n de schol, mooie schol, versche schol.

Pootig nam ze de mand, zwiepte ’r op V hoofd en