Schetsen, deel 9

H    VERDERE SPROOKJES- VANDIEREN.

B.

Van het meisje en de baars.

Daar was eens 'n meisje.

Daar was eens ’n baars.

Het meisje was ’n rijkeluiskindje dat nu buiten logeerde en zeer bedorven werd.

De baars was ’n baars.

Op ’n dag zeide het meisje: ik wil visschen.

En men kocht haar een hengel, een duren hengel met ivoren knop, ’n hengel die als je ’m ineenschoof zoo dun als een wandelstok werd. En men kocht haar een net bakje voor het deeg en een snoepig mandje voor de vangst. Toen wandelde ze liedjes en poppig, met glimmende laarsjes en een rose rokje en beeldig blond haar naar 'n vijver, schoof den hengel uit, prikte het deegje van koek en brood en aardappel aan den haak, lei in, keek naar den dobber, *t Duurde heel lang. D’r wou 'r niet één bijten. Toen nam het meisje een prettig romannetje van ’n held en ’n heldin en las en beet in brokjes chocola en knabbelde fondant. Doch plots zei iets in ’t water ploemp! ’t Kon ’n kikker geweest zijn. Het meisje keek op — jeetje-jemineetje, de dobber dook en bewoog. Hup! En in ’t licht glansde een spartelend baarsje. O, wat ’n doddertje! Met glanzende oogjes haalde het meisje den hengel in, greep het baarsje. Au! Vinnig hadden z’n stekels gestoken. Huilend liet ze den hengel vallen, holde over 't gras, dat ’r glad-blonde haar als een wimpel wapperde, toonde 'r blank poppehandje aan mama die schrikte, aan papa die schrikte — ach, ach, ’t heele vingertje opgezet! — en de dokter moest komen en die glimlachte en liet ’n druppeltje op *t wondje